พุงปลาและตาอยู่

นี่คือเนื้อแท้ของระบบทุนนิยมครับ

เด็กรุ่นใหม่ๆคงจะงงกับชื่อเรื่อง แต่คนรุ่นกลางเก่ากลางใหม่หรือวัยกลางคนคงจะเคย ได้ยินเพลง "ตาอินกะตานา" อันมีเนื้อหาว่าทั้งสองหาปลาเอามากินกัน แต่ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียวก็คว้าพุงปลาไปกินซะงั้น

โดยนัยของพุงปลานั้น คนรุ่นเก่าๆจะบอกว่ามันเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดของปลาครับ หรือตีความได้ว่ามันเป็นส่วนที่มีค่ามากที่สุดของปลานั่นเอง

ในสมัยก่อนที่บรรพบุรุษของเราปลุกข้าวปลูกผักกินเองนั้น ชีวิตช่างเรียบง่ายเหลือเกิน ปลูกเองกินเอง ปลูกเพื่อกิน มันถูกบังคับให้มีกินก่อน จะดิ้นไปสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้เลย เหลือก็แบ่งปัน ทำบุญ ถ้าเหลือจากแบ่งปันก็ค่อยเอาไปขาย ถ้าใครคุ้นๆหลักการนี้ ก็ไม่ต้องแปลกใจครับ เพราะหลักการนี้ก็คือหลักเศรษฐกิจพอเพียง ที่เน้นว่าให้เราท้องอิ่มก่อน อุดมสมบูรณ์ก่อนแล้วค่อยเกื้อกูลค้าขาย เวลาออกไปขายของจะได้ไม่ดูเหมือนเปรตหิวเงิน

แต่เมื่อระบบทุนนิยมเข้ามาด้วยหลักการที่ว่าเปลี่ยนทรัพย์สินให้เป็นทุน ใช้เงินตราเป็นตัวกลางในการแลกเปลี่ยน เพื่อความสะดวก ซึ่งแรกๆนั้นมันก็สะดวกจริง แต่พอถึงจุดหนึ่งที่ระบบทุนนิยมเปลี่ยนไปกลายเป็นทุนนิยมแบบเปรตคือหลอกล่อแย่งชิงเงินและทรัพยากรกันอย่างบ้าคลั่ง เงินก็เลยกลายเป็นวัตถุอันตรายไปในทันที เพราะกลายเป็นพุงปลาให้ตาอยู่เข้ามาคว้าไปกิน

เปิดโปงสุขภาพช็อคโลก!!

วันนี้ขอคัดลอกเรืื่องราวอันชวนช็อคมาไว้ในบลอกนี้ให้ได้อ่านได้แบ่งปันกันครับ เครดิตของท่านผู้แปลอยู่ตอนท้าย ใครต้องการติดตามข่าวสารก็เข้าไปตามลิงค์ได้เลย
----------------------------
เรื่องราวที่สำคัญระดับโลกและควรแชร์มากที่สุดในโลก!!!

เรื่องราวต่อไปนี้นับได้ว่าเป็นความสำคัญระดับโลก ซึ่งผมWellness 2012ได้พยายามเผยแพร่แนวคิดและความรู้ด้านนี้มาตั้งแต่ 20 สิงหาคม 2012เป็นต้นมา แนวคิดและความรู้ด้านนี้เป็นการพลิกโต๊ะ…..ล้มกระดาน….ล้มคว่ำอวิชชา ..ความหลงเชื่ออย่างผิดๆตลอดมากว่า60ปี

แน่นอนว่าต้องฝืนกระแส ฝ่าแรงเสียดทานอีกมากกว่าที่คนจะเปิดสมองเปิดใจรับอย่างดุษฎี

แน่นอนว่าคุณมีสิทธิ์จะเชื่อหรือไม่เชื่อ….แต่ก็ต้องยอมรับด้วยว่าหากคุณไม่เชื่อ….คุณต้องกล้าเผชิญความเสี่ยงโดยเอาชีวิตและสุขภาพของคุณเองเป็นเดิมพัน….ถูกคืออะไร ผิดคืออะไร
ไม่มีใครสามารถเป็นตัวประกันแทนตัวคุณเองได้

เมืองมายา มายาเมือง

เห็นสวยๆอย่างนี้มันก็แค่โชว์น่ะนะ กินก็ไม่ได้

เมื่อพูดถึงคำว่าเมือง ทุกคนก็จะคิดถึงภาพของตึกรามบ้านช่อง รถรามากมาย ความสะดวกสบายหรูหรา และนึกเอาว่าเป็นเมืองแห่งโอกาส ที่ผู้คนแต่งตัวสวยๆ ออกจากบ้านไปทำงานสบายๆ มีเงินใช้ มีรถขับ มีบ้านหรูๆอยู่ มีมาตรฐานในการดำรงชีวิตสูง ทำงานห้องแอร์เย็นฉ่ำ ขนาดออกกำลังกายก็ยังอยู่ในห้องแอร์ ไม่ต้องตากแดดตากฝนเหมือนเกษตรกร

ภาพแห่งความเป็นเมืองที่กลายเป็นมาตรฐานชึวิตที่ทุกคนใฝ่ฝันและกระเสือกกระสนดิ้นรนหานั้น เป็นภาพลวงสื่อนำเสนอออกไปเพื่อที่จะขายของ เพื่อที่จะกระตุ้นกำลังซื้อ เพื่อที่จะให้ผู้บริโภคกลุ่มเป้าหมายได้กระเสือกกระสนไปให้ถึงมาตรฐานที่ได้จัดตั้งขึ้น และมาตรฐานเหล่านี้จะสูงขึ้นเรื่อยๆ นัยว่าสร้างมาตรฐานใหม่ให้สูงๆเข้าไว้ เพื่อให้ทุกคนดิ้นรนแสวงหา สินค้าต่างๆก็จะได้ทำยอดขายได้ กอบโกยได้เยอะๆ โดยไม่ได้สนใจว่า ใครจะต้องเป็นหนี้ ใครที่วิ่งตามไม่ทัน หรือขยะจากสินค้าเก่ามันจะล้นโลกเร็วแค่ไหนกับสิ่งฟุ่มเฟือยต่างๆที่ประกอบฉากขึ้นเป็นเมืองๆหนึ่ง

มายาการแห่งเงินตรา

ตั้งแต่เกิดมาจนโตป่านนี้ เราถูกสอนว่าเงินเป็นสิ่งจำเป็น เงินเป็นเรื่องสำคัญที่สุด สภาพแวดล้อมที่เราอยู่ในระบบทุนก็เป็นแบบนั้น ทุกคนที่มีทรัพย์สินอยู่ ก็พยายามเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นเงิน จึงกลายเป็นค่านิยมว่ามีเงินแล้วจะร่ำรวย มั่งคั่ง งานหรืออะไรก็ตามที่ไม่ได้เงินกลับกลายเป็นสิ่งไร้ค่าไป ถึงขนาดที่ว่าการให้เงินก็คือการแสดงความรักไปแล้วก็มี

ด้วยค่านิยมที่เชิดชูเงินเป็นใหญ่แบบนี้เองที่ทำให้ทุกคนวิ่งหาเงินอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำทุกวิถีทางแม้บางครั้งจะโลภจนน่าเกลียดแต่ก็พร่ำบอกตัวเองว่าด้านได้อายอด จนหลายๆคนหน้าตาดูเป็นเปรตมากกว่าคนไปแล้วก็มี